Hlamidijalna infekcija je jedna od najčešćih spolno prenosivih bolesti širom svijeta koju uzrokuju bakterija Chlamydia trachomatis.
To su gram negativne bakterije tipa prokariota, veličine manje od 500 nm, kojima nedostaje sposobnost sinteze visokoenergetskih jedinjenja adenozintrifosfata (ATP) i gvanizintrifosfata (GTP), neophodnih za metaboličke procese.
One oduzimaju ove energetske komponente od čelije domačina i pošto su ogranilene na intracelularnu egzistenciju nazvane su „energetski parazitima".
Hlamidije se javljaju u dva oblika:
- Elementarno tijelo je infektivni, ekstracelularni, transportni oblik, dok je
- Retikularno tijelo reproduktivni oblik isključivo sa razmnožavanjem hlamidijalne populacije unutar inficirane ćelije.
Ciklus razmnožavanja hlamidija traje 48 do 72 sata. Izdiferencirano je 15 različitih serotipova Chlamydia trachomatis.
Utvrđeno je da serotipovi od A do C itativaju trahom, od D do K okulogenitalne infekcije, a serpotipovi od L1 do L3 prouzrokuju oboljenje lymšhogranuloma venereum.
Chlamydia trachomatis, za razliku od Chlamydia psittaci, prvenstveno izaziva humane infekcije (okularne i genitalne) i formira inkluzije koje sadrže glikogene koji se boji jodom.
U razvijenim zemljama to je najčešća polno prenosiva bolest. Smatra se da Chlamydia trachomatis uzrokuje oko polovinu nespecifičnih upala genitalnog trakta. Kod ispitivanja beogradske populacije adoloscentkinja, u grupi osoba sa simptomima i znacima genitalne infekcije, Chlamydia trachomatis je otkrivena u 42%.
Kod adoloscentkinja koje su redovni pacijenti savjetovalištva za mlade, incidencija Chlamydia trachomatis ke oko 19%. Ona se može izolovati u oko 25% seksualno aktivnih negravidnih žena i oko 15% trudnica. Njena incidencija je u prospektivnim studijama 2 -9%. U oko 60-70% žena sa gonoroičnim infekcijama postoji udružena infekcija sa hlamidijama.
Pacijenti inficirani hlamidijom najčešće nemaju simptome. Kod pacijenata koji imaju simptome, najčešće se ispoljavaju u vidu neubičajnog iscjetka (sluzavo gnojan) ili boli za vrijeme mokrenja. Simptomi si slični kao kod drugih vaginitisa, ali kod infekcija hlamidijom upala čedsto zahvati istovremeno cerviks i uretru.
Akutni uretralni sindrom je obilježen akutnom dizurijom i učestalim nagonom za mokrenje kod žena čiji je urin sterilan ili je broj bakterija manji od 105 u l ml.
Ukoliko se ne liječe. Chlamydia trachomatis se lako širi ascendentno u unutrašnje polne organe, često asimptomatski, uzrokujući ozbiljne probleme koji uključuju karličnu upalnu bolest kod žena i epididimisa kod muškaraca, što rezultira daljim posljedicama poput vanmaterične trudnoće i steriliteta.
U žena se infekcija hlamidijama manifestuje cervitisom, salpingitisom i simptomima uretralnog sindroma, a u muškaraca nespecifičnim uretritisom i idiopatskim epididimitisom, što dovodi so pojave seroznog ili sluzavog, zamućenog, nekekad purulentnog sekreta iz oboljrlih organa. Sekrecija je manje izražena u odnosu na uretritise i servicitise izazvane gonokokima. Kod jače infekcije se javljaju dizurične tegobe u smislu svraba, pečenja i žarenja pri mokrenju.
Najčešći uzročnici negonoroičnih uretritisa su Chlamydia trachomatis, Ureaplasma urealyticum, Trichomonas vaginalis i Candida albicans, a samo oboljenje se smatra danas najučestalijim seskualno prenosivim oboljenjem.
Hlamidija je u 10-67% uzročnik akutnog salpingitisa u žena i jedan od najčešćih uzroka neplodnosti zbog oštećenja jajovoda. Njeno prisustvo u genitalnom traktu 
predstavlja stalnu opasnost za nastanak pelvične infekcije.
U novorođenčadi se infekcija manifestuje inkluzionim konjunktivitisom, infekcijom respiratornog trakta i srednjeg uha.
Trudnice sa neliječenom klamidijazom značajno češće imaju spontane pobačaje i prijevremene porođaje u odnosu na one koje nemaju tu infekciju. Infekcija u trudnoći se može prenijeti i na plod prilikom njegovog prolaska kroz porođajni kanal i kod prijevremenog prsnuća vodenjaka.
Dijagnoza se postavlja na osnovu identifikacije uzročnika u razmazu sekreta, kultivisanjem uzročnika na vještačkim podlogama, te serološkim testovima. Obično se u labaratoriju identifikacija uzročnika vrši iz brisa grlića materice kod žena ili brisa uretre kod muškaraca. Dijagnoza se najsigurnije postavlja izolacijom uzročnika u kulturi Mc Coy ćelija, ali je jednostavnija i jeftinija, mada nešto manje sigurna, dijagnoza imunofluorescencijom monoklonskim antitijelima.
Primjena monoklonskih antitijela obilježenih flouresceinom u testu direktne imunofluorescencije (DIF) danas se smatra metodom izbora za direktno dokazivanje antigena Chlamydia trachomatis u epitelnim ćelijama. Serološke metode koje se danas koriste za dokazivanje specifičnih antihlamidijalnih antitijela (lgm i lgG) u serumu bolesnika su IFA (test indirektne imunofluorescencije), ELISA (test enzimski vezanog imunoabsorbenta) i RIA (test čvrstofaznog radioimunoeseja).
Rizik od sticanja i prenošenja infekcije se može smanjiti odgovornim seksualnim ponašanjem i korištenjem kondoma. S obzirom na to da inficirane osobe često nemaju nikakve simptome, one mogu infekciju prenijeti na svog partnera i ne znajući za to. Zbog toga, svakoj osobi koja je imala više od jednog partnera, naročito mladim ženama ispod 25 godina, preporučuje se redovno testiranje na hlamidiju trahomatis, čak i u slučaju kada nisu primijećeni simptomi infekcije.
Liječenje je u domenu dermatovenerologa.
