Ovo je dosta rijetka polno prenosiva bolest izazvana specifičnim tipovima bakterije Chlamydia trachomatis sa limfadenitisom kao vodećim znakom bolesti. Po tradicionalnoj podjeli ovo je četvrta polno prenosiva bolest poslije sifilisa, gonoreje i ulcus molle, pošto je najkasnije opisana - 1913. godine.

Bolest je endemski prisutna na istoku i zapadu Afrike, u Indiji, Južnoj i Centralnoj Americi i Jugoistočnoj Aziji. Muškarci obolijevaju češće, a čak šest puta češće od žena ispoljavaju kliničke manifestacije infekcije. Kod žena je često asimptomatsko perzistiranje infekcije. U razvijenim dijelovima svijeta bolest je rijetka i javljaju se importovani slučajevi, najčešću sa osobama koja su sklona promiskuitetu.

Uzročnik bolesti je Chlamydia trachomatis, serotipovi L1, L2 i L3. Chlamydia je intracelularna bakterija. Bolest se prenosi seksualnim kontaktom kroz male abrazije i ulceracije genitalne kože.

Za razliku od A-K serotipova, L serotipovi imaju visoki afinitet prema magrofagima u kojima se repliciraju, a zatim se koncentrišu u limfnim žlijezdama uzrokujući limfadenitis. Zato je LGV, za razliku od ostalih hlamidijalnih infekcija, prvenstveno bolest limfatičnog tkiva.

Bolest se ispoljava u tri stadijuma.

U primarnom stadijumu, koji nastaje 3-30 dana poslije infekcije (najčešće 10-14 dana), javlja se bolna i mala erozija ili plitka ulceracija na mjestu prodora bakterije. Lokalizacija je u genitalnoj regiji (koronarni sulkus, prepucijum i glans penisa kod muškaraca; zadnji zid vagine, vulva i cerviks kod žena) i rektalno. Ulkus spontano epitelizira poslije nekoliko dana, pa često primarni stadijum prolazi nezapaženo.

Sekundarni stadijum se karakteriše regionalnim limfadenitisom koja se razvija 2-4 nedjelje poslije pojave ulkusa. U ovom stadijumu dolazi do razvoja dva sindroma.

Prvi je „akutni genitalni sidrom“ sa uvećanim ingvinalnim i/ili femoralnim limfnim žlijezdama („bubo“), koje srašćuju međusobno i sa kožom, zatim dolazi do njihove rupture i formiranja sinusa. Kod trećine oboljelih, žlijezde su zahvaćene bilateralno. Upala žlijezda prolazi bez liječenja poslije 8-12 nedjelja sa rezidualnim ožiljcima. Ovaj sindrom je tipičan za muškarce, pošto se kod žena limfna drenaža vagine i cerviksa obavlja putem pelvičnih i retroperitonealnih limfnih čvorova.

Drugi sindrom je „akutni anorektalni sindrom“ sa zahvatanjem perirektalnih limfnih žlijezda, akutnim hemoragičnim proktitisom, dijarejom, analnim pruritusom, tenezmima i abdominalnim bolom. Viđa se kod osoba koje upražnjavaju analni seks.

Zbog hematogenog širenja uzročnika javljaju se i druge kožne i opšte manifestacije. Trećina oboljelih ima fotosenzitivnost, a mogu biti prisutni: erythema nodosum, multiformni eritem i skarlatiniformni egzantem. Od opštih simptoma javljaju se: febrilnost, mialgiju, gubitak apetita, povraćanje, aseptični meningitis i hepatitis.

Tercijarni stadijum obilježavaju komplikacije bolesti koje mogu nastati i nekoliko godina poslije infekcije. Najčešće nastaje kod neliječenih žena sa „akutnim anorektalnim sindromom“. Dolazi do perianalnih sinusa, apscesa, rektovaginalnih fistula i „limforoida“, odnosno, hiperplazije intestinalnog i perirektalnog limfatičnog tkiva.

Kod osoba sa „akutnim genitalnim sindromom“ rjeđe se javljaju promjene u tercijarnom stadijumu, a karakterišu se uretralnim strikturama i elefantijazom penisa, skrotuma ili vulve sa ulceracijama i fistulama. Istorijski grčki pojam „esthiomene“ označava infekciju spoljašnjih genitalija, većinom kod žena, sa progresivnim limfangitisom, uvećanjem, fibrozom i destrukcijom genitalija.

Ekstragenito-analna lokalizacija LGV je rijetka. Opisani su slučajevi orofaringealne infekcije sa cervikalnom limfadenopatijom.

Nema podataka o neželjenim efektima infekcije u trudnoći. Perinatalna transmisija je moguća.

Epidemiološki podaci i klinički znaci treba da budu dopunjeni laboratorijskom dijagnostikom.

Najspecifičniji su testovi za određivanje DNK serotipova koji uzrokuju LSV, ali su za sada mogući u samo najbolje opremljenim laboratorijama. Ostali testovi imaju dosta nedostataka ili su teško izvodljivi.

Za kulturu ili direktnu mikroskopiju uzima se aspirat iz žlijezda. Kultivacija je moguća u malom broju laboratorija. Test direktne imunofluorescencije se izvodi pomoću monoklonalnih antitela protiv C. trachomatis. Primjenju se i preparat razmaza gnoja bojenom po Giemsi.

Serološka analiza (reakcija vezivanja komplementa) je senzitivna, ali nije specifična i može biti pozitivna kod drugih hlamidijalnih infekcija u organizmu. Intradermalni Freiev test zbog male senzitivnosti i specifičnosti se ne preporučuje.

Ulkusi kod šankroida su veći i bolniji, a kod donovanoze ispunjeni obilnim granulacionim tkivom bez udruženog limfadenitisa. Diferencijalno dijagnostički treba razmišljati i o sifilisu, genitalnom herpesu, Kronovoj bolesti, hidradenitis suppurativa, tuberkulozi i aktinomikozi.

Liječenje oboljenja je u domenu dermatovenerologa.